شهید علی‌محمد پاینده؛ شهادت با شعار «هیهات من الذله»

روحانی‌زاده بود و از کودکی آشنا با قرآن و مسجد. بسیار پرانرژی بود و کارها و رفتارهایش، بزرگ‌تر از سن و سالش بود.

در کنار کمک به پدر در امور کشاورزی، درس طلبگی را در محضر اساتیدی مثل آیت‌الله جوادی آملی ادامه داد و هم‌زمان با مبارزه بر ضد رژیم شاهنشاهی،  برخی ورزش‌های رزمی را دنبال کرد.
مدتی بعد از پیروزی انقلاب، راهی کردستان شد و علاوه بر مبارزه با ضد‌انقلاب، برای خدمت‌رسانی به روستاهای محروم و ساماندهی آموزش و پرورش منطقه، تلاش زیادی کرد.

مدتی بعد راهی جنوب شد و در عملیات‌های مختلف به عنوان عضو کادر فرماندهی گردان‌های مختلف شرکت داشت. دوشنبه‌ها و پنج‌شنبه‌ها را برای تزکیه نفس روزه می‌گرفت و همیشه از دوستان شهیدش یاد می‌کرد. شوخ‌طبع، دست و دلباز، گرم و صمیمی و مقید به نماز جماعت اول وقت بود.
در عملیات خیبر، در ماموریت 4گردان حضور داشت و پیش از ظهر جمعه پنجم اسفند62 در محاصرۀ شدید دشمن، وقتی گلوله‌هایش تمام شد، شروع کرد با مشت‌های گره کرده به خواندن حماسی رَجَز «هیهات من الذله» ولی تک‌تیرانداز بعثی، با شلیک گلوله‌ای به سرش او را در 22سالگی به شهادت رساند.
بخشی از وصیت‌نامه شهید: «ای مردم! ای همة قشرهای جامعة اسلام! شما بزرگید. اگر مومن باشید، شما عزیزید. شما بر جهان قدرت‌نمایی کردید. آنان که با اسلام و شهدایمان سرِ جنگ دارند، از شما در هراسند. غفلت از عزت، ذلت است و غفلت از قدرت، ضعف است.

شما بزرگید و جهانی. یک انسان جهانی، حیف است به خود سرگرم شود و سرگرمِ‌ به مسائل بچه‌گانه خواستِ شیاطین. بینش‌تان را وسعت دهید. از سطح شهر و آبادی، مدرسه و استان و ایران بالاتر روید، خود را نبینید و مسائل اطراف خود را، اسلام را بنگرید و مسائل حاکم بر جهان. عزیزان خود را آماده سازید برای خدمت به محرومین جهان».